dimarts, 7 d’octubre del 2008

Santo Domingo de la Calzada - Belorado

Buenas a todas y a todos desde Castilla León, ya muy cerquita de Burgos.

Os escribo desde la Biblioteca municipal, el pueblecito tiene unos 2000 habitantes y es encantador. Ahora sí tenemos lluvia, y el material impermeable recobra su sentido en la mochilla. Parece ser que un frente atlántico nos visita, y nos recuerda que el otoño ya ha amanecido.

Hoy he podido contemplar un amenecer de película. He empezado a andar cuando todavía era de noche, porqué así se ha terciado. Cuando te levantas, andas. Y cuando estás cansado, paras. Y cuando tienes sed, bebes, ... esto es más o menos la filosofía del camino, y su grandeza. Haces lo que te viene en gana!

La primera vez que leí algo de Krishnamurti, me impacto su folosfía directa para con los discípulos. Por ejemplo:

- Maestro, ¿qué puedo hacer para ser feliz?
- Sé feliz.
- Pero, hoy estoy triste.
- Pues deja de estarlo.
- Pero como puedo dejar de estar triste, si me padre falleció hace una semana.
- Tu padre nada tiene que ver con tu tristeza. La tristeza fluye en ti porque tú lo decides...
- (...)

Bueno, ya sé que no es tan fácil, pero creo que el camino para ser como uno quiere ser es empezando a serlo desde este mismo momento. Y ello lleva consigo, no eludir responsabilidades y no cargar en los demás tus propias flaquezas.

Buen Camino!

PD: Eduardo y Stephane han dejado su e-mail por si alguien quiere mandar fotos o contactar con ellos.

PD2: Tenéis una nueva encuesta. Margen derecho y abajo. Se aceptan respuestas no preestablecidas.

9 comentaris:

Anònim ha dit...

¿Porque se asoma la locura en el ser humano?- preguntas.... por no tener presente este gran poema del genial Hugo Finkelstein en el camino de nuestra vida-respondo yo.

Acto de contricción
Sí, lo confieso.
Mentí, engañe, defraudé.
Juré que no entendía, cuando no lo quise saber.

Sr.trascenden-tal
Que no sabía, cuando no quería recordar.
Que no recordaba cuando quería olvidar.
Que lo había olvidado, cuando no lo quise decir.
Todo lo caoticé.
Diciendo lo que no sentía, sintiendo lo que no decía, haciendo lo que no pensaba, pensando en lo que no hacía.
Por miedo a ser abandonado, es que abandoné.
Por miedo a la pobreza, no gané dinero y también por mezquindad.
Grité ¡te amo!, por te odio y ¡te odio!, por te amo.
Hice cosas en las que no creía por miedo y por vergüenza, por piedad, por impiedad, por el placer de halagar, por fastidio y por pereza.
Por no sentirme menos, solía irme.
Por no sentirme tan sólo, sabía quedarme.
Así jamás escuchaba cuando más claro me hablaban.
Todo una gran mentira, puro invento.
Ni conforme, ni contento, ni triunfante ni feliz.
Pero no puedes decir que se me nota.
¡Escúchame reír!
¡Ay! Cómo me duele el alma, ¡que infeliz!
¿Qué yo dije que me duele el alma?
¡Dije que soy muy feliz!
Para que me quieran, para que no me crean loco, para que no me echen, siempre engañe.
Porque o mentía… o callaba.
O moría… o me mataban.

Grandes palabras para la reflexión.Una abraçada i a seguir caminant!!!!!!

Sr.trascenden-tal

sistacs ha dit...

Veo que ya hemos dado una vuelta entera a la rueda, volvemos al principio,a la profundidad y al misticismo. Pasaremos luego, de nuevo a lo corriente para acabar en lo poético ?
La solución en los próximos posts.

Me apetecía participar en la encuesta, pero después de leer el enunciado y las posibles respuestas, me he dicho eing???????

Hasta ahora siempre habia sido capaz de escoger una opción como respuesta a cualquier pregunta, y defenderla ante quien fuera. Pero hoy ,debo confesar que la pregunta me supera, será esto:
a. el inicio de algo
b. el final de algo
c. lo que pasa cuando entras en blocs de estos
d. nada de lo que parece

Anònim ha dit...

Des de les terres de l'ebre ... gràcies per recordar-te dels del sur, encara que el riu és de tots!!
Ànimo y adelante con estos locos proyectos ... porque ¿qué sería de este mundo sin los locos y románticos? ...
Joan, m'alegra molt veure com disfrutes i com t'estàs integrant amb el camí, amb la gent que coneixes ... ai, el pelegrino pannino cremoso, ell que deia que no ...que no s'enganxaria massa, no tenia massa ganes de relacionar-se en molta gent i ja veus!!!
Viu tot el que pensis que està bé, el que et dona el camí i sobretot viu el moment que és realment el que existeix!
Records i besets dels dos!!
Ai ... ho sento, em costa escriure en castellà ... la propera serà.

Toni Solé ha dit...

Anochece,

felices tinieblas y:

Saludos a los que tropiezan, a los que se apean, a los que corren, a los que se largan, a los que retornan, a los que aman y a los que piensan.

Saludos a los que caminan por los que no pueden, no quieren o no saben hacerlo.

Nos vemos.

el Padre Prior

Toni Solé ha dit...

Hola Joan:

Yo, "planer" adoptivo,me uno a la rapitenca en el tema de la dificultat expresivo ea castellano(10 minutos para escribir este par de lineas).

Pues eso, que intento saludarte y no consigo sacar nada mas que: -"Hola machote, ¿como estamos?".

anda pues:

Adelante, que no ha estado nada.

Toni Solé

Anònim ha dit...

Lástima por la lluvia aunque estoy convencida de que el pasisaje se vuelve más hermoso y salvaje. Ya veo que sigues adelante y que el camino y tu estais unidos. Siguen tus pies acomodados al viaje?

Mi vida como sabes ha cambiado mucho, Joan, pero lo que es cierto es que no hay problemas, los problemas somos nosotros mismos. Coincido totalmente con la filosofia que nos comentabas.

Animo caminante,
sigue adelante,
con un beso grande.
Mariuca

pelegrino selvatà ha dit...

Gràcies pels vostres comentaris, poemesi reflexions!!!

Es todo un placer relajar lo pies leyendo con la cabeza y el corazón!

Anònim ha dit...

Pare Prior ja t'he caçat!!!, has comès un error..., però sobretot que el pelegrinoselvata no s'enteri!!!

Toni Solé ha dit...

El Padre Prior no comete errores, solo hace interpretaciones inalcanzables a ciertos entendimientos.

Un abrazo